Mensen maken Hoogeveen (4) - Jorge Duniel Valera Navarro

In het AZC Hoogeveen verblijft de uit Cuba afkomstige Jorge Navarro (28). Via het project #Meedoen / Aan De Slag belandde Navarro als vrijwilliger bij HZVV, waar kantinebeheerder Marian Dekker hem onder haar hoede nam. Dit bevalt Navarro prima. “HZVV is een fijne en gezellige club, vanaf dag één ben ik hier goed ontvangen”. HZVV heeft aan Navarro een goede vrijwilliger, want meestal zien ze hem wel drie of vier keer per week werken voor de voetbalclub.

Sinds 2017 is Navarro in Nederland. Hij groeide op in Havana, de miljoenenhoofdstad van Cuba. Hij wist daar aan de universiteit een studie in techniek en informatica af te ronden. Vanaf het begin van het gesprek valt op dat Navarro zich al een aardig woordje Nederlands heeft eigen gemaakt, zonder hiervoor scholing te hebben gehad. Het vrijwilligerswerk heeft hier ongetwijfeld een positieve bijdrage aan geleverd. Navarro, uitermate bescheiden in zijn overkomen, benadrukt hoe belangrijk het is voor asielzoekers om zich op vrijwillige basis nuttig te maken voor de maatschappij. “Het heeft meerdere voordelen. Voor integratie. Voor de invulling van je dag. Mijn Nederlands is beter dan in het begin. Dat is belangrijk voor het contact met Nederlanders. In de eerste twee maanden dat je hier bent is het moeilijk om de taal te begrijpen, maar stapje voor stapje begon ik beter te snappen wat mensen bedoelen”. Inmiddels zegt Navarro zo’n 80 à 90 procent te begrijpen van wat anderen zeggen, maar hij geeft aan dat het mondelinge contact lastiger is. “Mijn Nederlands is nu niet goed, maar in het vrijwilligerswerk kan ik me begrijpelijk maken”.

Bij HZVV loopt Navarro, die eerder als vrijwilliger werkzaamheden verrichtte op een boerderij, al langer dan een jaar rond. Hij pakt daar een aantal werkzaamheden op. “Ik houd me vooral bezig met schoonmaken en opruimen”, zegt Navarro aanvankelijk. Later in het gesprek komt plotseling naar voren dat hij meer doet voor de Hoogeveense club. Hij vertelt daar vol enthousiasme over. “Met de voetbaldagen heb ik ook geholpen en op zaterdag, als er wedstrijden zijn, doe ik veel dingen. Dan help ik Marian in de kantine”. Ook vertelt hij dat hij in vakantietijd Jaap – hij noemt hem collega – helpt met het onderhoud van de reclameborden. “Waar ze me nodig hebben daar ondersteun ik. Binnen de hele club help ik mee om dingen in orde te maken en voor te bereiden”, aldus Navarro. Zijn activiteiten beperken zich niet alleen tot werken, want de Cubaan blijkt ook nog eens een fanatieke voetballer te zijn. “Iedere woensdagavond en op sommige zaterdagen train ik mee met het team van Cor Timmerman”.

De coronatijd heeft het er voor Jorge Navarro niet makkelijker op gemaakt. “Het is in de coronatijd moeilijk geweest voor asielzoekers. Er zijn minder sociale contacten en tussen asielzoekers onderling is er ook minder contact”. Toch probeert Navarro zijn tijd op een zinvolle manier te besteden. “In Utrecht heb ik een vriend wonen die ziek is. Eén keer in de veertien dagen bezoek ik hem en help ik hem in de tuin. We drinken dan samen gezellig koffie. Zelf krijg ik bezoek van Corien, een Nederlandse vrouw. Die helpt mij. Zij komt één dag in de week bij het AZC en dan wandelen we samen. Mijn boodschap is dan ook: help elkaar”.

Op de vraag wat hij tot nu toe het leukste vond aan zijn vrijwilligerswerk komt geen eenduidig antwoord. “Mijn enthousiasme zit eigenlijk in alles. Overal stop ik graag mijn energie in. Er is niet één concreet ding wat eruit springt”. Navarro geeft aan dat hij nog steeds moet wennen aan de mentaliteit van de Nederlanders. “Het is anders dan waar ik vandaan kom. Zolang ik in het AZC verblijf, is het vrijwilligerswerk mooi om te overbruggen”. Navarro durft heel voorzichtig naar de toekomst te kijken en spreekt zijn ideeën uit. “Ik denk vooral na over de toekomst, die voor mij onzeker is. Het wachten op een tijdelijke status is niet makkelijk geweest. De procedure duurde lang. Vrijwilligerswerk is daarom de beste oplossing tijdens het wachten. Dat is nog steeds nummer één op dit moment. Mijn droom is om hier uiteindelijk een kans te krijgen en een opleiding te kunnen volgen. Ik heb veel enthousiasme in me. Het is geen optie om terug te keren naar Cuba, want daar is sprake van een dictatuur. Nederland is een vrij land”, zo vindt hij. Totdat Navarro uitsluitsel krijgt over een permanente verblijfsvergunning richt hij zich op zijn vrijwilligerswerk en het zelf ‘bijscholen’ van de Nederlandse taal. “Ik wil vooral genieten van het leven”, sluit Navarro op een mooie manier het leuke gesprek af.